Het is niet de naam van een Laotiaans gerecht, ook niet één van de plaatsen die we in Laos bezocht hebben. Nee, falang is het woord dat locals gebruiken om westerlingen en alles wat daarmee te maken heeft aan te duiden. Vooral als we een afgelegen dorpje binnen komen, klinkt vaak een luid 'Falang, falang!' om alle bewoners te waarschuwen dat er westerse toeristen aankomen die bekeken kunnen worden. Gelukkig wordt je als falang in Laos overal vriendelijk ontvangen, vooral door de kinderen die je zwaaiend en lachend begroeten.

Vanuit Luang Prabang gaat ons tocht naar het noorden van Laos: eerst met de bus naar Nong Khiaw en dan verder met de boot naar Muang Ngoi Neua. Wegen naar dit plaatsje zijn er niet,dus je kunt er alleen met de boot komen. De boottocht voert over een prachtig stukje rivier, tussen stukken karstgebergte door. Onderweg voeren we met handen en voeten een gesprek met locals die vanaf de plek waar de boot aanlegt nog twee uur moeten lopen naar het afgelegen dorpje waar ze wonen. Dat is pas in de middle of nowhere! Wij vinden in het kleine dorpje snel een hutje met balkon en hangmat aan de rivier. Eenvoudig, maar prachtig! Ondanks het feit dat het dorpje vrij afgelegen ligt, weten toch flink wat reizigers de weg ernaartoe te vinden. Dat blijkt maar weer als we er heel toevallig een oud-collega van Marcel tegenkomen, die ook langere tijd op reis is. Vanuit Muang Ngoi Neua wandelt Marcel naar een afgelegen dorpje en door de rijstvelden (Ilse voelt zich niet lekker en blijft die dag in het hutje om wat bij te komen). Heel bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven met bijna niets. Maar wat een verschil met ons leven in de westerse wereld!

We verlaten het relaxte Muang Ngoi Neua en gaan terug naar Nong Khiaw. Hier bezoeken we een grottenstelsel waar veel Laotianen tijdens de jarenlange bombardementen hebben gewoond. Een erg bizar stukje geschiedenis, waar we in het westen (ook wij) heel weinig van weten. Laos is tijdens de Vietnam oorlog zwaar gebombardeerd om de bevoorrading naar Vietnam onmogelijk te maken. Zo zwaar zelfs, dat het het meest gebombardeerde land ter wereld is.

Uit het noorden reizen we via Luang Prabang en daarna verder over een mooie route zuidwaarts naar Vang Vieng. De route is net na het regenseizoen waarschijnlijk veel mooier, omdat er dan minder rook hangt van alle verbrandingen op het platteland en de omgeving er groener uitziet. Toch is het ook nu genieten van de uitzichten. Vang Vieng is de party hoofdstad van Laos. Reizigers komen hier om in een opgeblazen band over de rivier te drijven (tuben) en ondertussen een biertje te drinken. Dit trekt ons niet zo. Bovendien zijn niet alle locals even blij met dit fenomeen. Daarom en omdat Ilse nog niet helemaal hersteld is, laten we het tuben aan ons voorbijgaan. In plaats daarvan gaan we op zoek naar een mooie grot waar je goed kunt zwemmen. Helaas vinden we deze niet, wat wel een beetje tekenend is voor ons bezoek aan Vang Vieng. Het blijkt niet onze plek te zijn en we gaan dan ook snel weer verder.

De volgende bestemming op onze route naar het zuiden is de hoofdstad, Vientiane. Deze naam is een overblijfsel uit de Franse koloniale tijd. Eigenlijk heet de stad Wiang Chan, maar omdat de Fransen dat niet zo goed konden uitspreken hebben ze het omgedoopt in Vientiane. Naast gebouwen in Franse stijl, zijn de vele baguettes en de heerlijke Franse gebakjes de meest duidelijke herinneringen aan het Franse verleden. Herinneringen waar wij tijdens ons verblijf lekker van genieten! Een tragische periode waar we tijdens een bezoek aan het COPE bezoekerscentrum ook aan herinnerd worden is die van de Amerikaanse bombardementen op Laos tijdens de Vietnam oorlog. Nog elk jaar raken veel mensen gewond en komen er mensen om door ongeëxplodeerde bommen die in die periode op Laos gedropt zijn. COPE helpt mensen die op deze manier ledematen zijn kwijtgeraakt met protheses en therapie om het leven weer op te pakken. We krijgen een rondleiding en korte uitleg over de geschiedenis en we bekijken twee mooie documentaires die diepe indruk op ons maken. Mooi om te horen is trouwens dat Laotianen geen haat voelen jegens de VS, maar zeggen: 'Dat is in het verleden gebeurd, wij leven nu en kijken naar de toekomst.'

Hoe zuidelijker we komen, des te minder falang we tegen komen. In Tha Khek, waar we vanuit de hoofdstad heen reizen, is het toerisme nog niet echt doorgedrongen. Voordeel hiervan is dat de mensen nog vriendelijker zijn en het gebied authentieker is. De keerzijde is dat we ook wat meer moeite moeten doen om een fatsoenlijke slaapplek te vinden en dat Engelssprekende mensen nog meer een zeldzaamheid worden. Bij de toeristeninfo spreken ze gelukkig goed Engels en we boeken er dan ook een tweedaagse trek naar het Phu Hin Bun park. Samen met Max uit Duitsland, onze Engelsprekende gids en een lokale gids, wandelen we door de velden, klauteren we door grotten en komen we aan het einde van de eerste dag in een afgelegen dorpje aan. Voor we het dorpje beter bekijken, spelen we eerst een potje petang (jeu de boulle), waar we weinig talent voor blijken te hebben aangezien we twee keer verliezen. Daarna wandelen we met een local door het dorpje, terwijl de kinderen langzaam ontdekken dat er falang zijn. Als we met twee van de kinderen spelen, komen er uit alle hoeken en gaten andere kids aangerend die mee wilen spelen en voor we het weten hangen ze om onze nek en klimmen ze op ons alsof we bomen zijn. Het mooiste moment is nog als een jongetje dat niet kan praten ons komt begroeten door een dikke knuffel te geven. 's Avonds krijgen we heerlijk, lokaal eten en spelen we met de mannen van het dorp een Duits kaartspel (dat verdacht veel op pesten lijkt). Daarna is het tijd voor de officiële welkomsceremonie: met je hand op een soort altaartje krijg je door de oudste bewoners van het dorpje een touwtje omgebonden, terwijl ze een gelukswens uitspreken, waarna je een glas Lao Lao (rijstwhisky) moet opdrinken. Sterk spul, dus nadat de drie oudste heren en de twee oudste dames van het dorp ons welkom hebben geheten voelen we de Lao Lao goed hangen. Na nog wat vragen te hebben gesteld aan de bewoners gaan we op tijd slapen. De tweede dag van de trek voert naar een volgend dorp en onderweg passeren we prachtige stukken karstgebergte. Na de lunch in het dorpje kunnen we even afkoelen tijdens een duik in de Blue Lagoon. Daarna gaan we terug richting Tha Khek, waar we 's avonds nog met Max eten en terugkijken op een mooie ervaring.

We laten Tha Khek en Centraal Laos achter ons en reizen met de bus naar Pakse in het zuiden van Laos. Deze plaats is een tussenstop op weg naar Tat Lo waar we de volgende dag heen gaan. Tat Lo is een klein, rustig dorpje aan de rand van het Bolaven plateau en vlakbij een aantal mooie watervallen. We hebben nog niet genoeg van trekken, dus gaan we met een lokale gids op pad langs een aantal kleine dorpjes. De dorpjes hier zijn met een spiritueel huis in het dorpshart toch weer wat anders dan degene die we al gezien hadden. Naast de dorpjes bezoeken we ook drie watervallen, waarvan de meest spectaculaire in het droge seizoen absoluut het minste voorstelt: er stromen maar een paar druppels water door! Onderweg vertelt onze gids veel over de landbouw in het gebied, laat ons vanalles proeven wat op het veld groeit en geeft uitleg over de gebruiken in de dorpen. Heel leuk!

De laatste stop voor we Cambodja in reizen is Don Khon, één van de 4.000 Islands in de Mekong. Eigenlijk kun je hier niet veel meer doen dan genieten van de mooie omgeving en de rust en en dat doen we dan ook lekker, terwijl we alvast lezen over de plekken die we in Cambodja willen bezoeken.

Aan het eind van deze lange update over Laos en aan het eind van ons verblijf hier, nog wat interessante dingen die we jullie niet willen onthouden:

• In Laos betalen ze met Kippen. De Kip is niet zoveel waard, dus je loopt al snel met een miljoen Kippen op zak en voor een fles water betaal je minimaal 2.000 Kippen.
• Ilse is echt een waterrat en kan soms niet wachten met zwemmen ;). Tijdens de trek in Phu Hin Bun sprong ze per ongeluk bij het oversteken van een stroompje alvast het water in.
• Deuropeningen en andere doorgangen, ook in de jungle zijn erg laag. Ook douches hangen gemiddeld op 1,50 m hoogte. Marcel heeft hier, net als in Thailand, dan ook al vaak zijn hoofd tegen allerlei objecten gestoten.
• Mensen in Laos zijn verzot op sport. Ze spelen niet alleen hun geliefde kataw (voetvolley met een rieten balletje), maar ook petang, volleybal, voetbal en badminton. En ze zijn erg fanatiek!
• Beer Lao is het enige echte merk in Laos. Het maakt niet uit hoe klein het gehuchtje is, overal kun je genieten van het biertje en vind je Beer Lao uithangborden, Beer Lao glazen, Beer Lao kratten en alles wat er van Beer Lao nog meer op de markt is. Goede marketing.
• Het belangrijkste stukje eten in Laos is sticky rice (enorme plakrijst) die in balletjes bij alle maaltijden wordt gegeten. Een echte Laotiaan draagt altijd wat sticky rice bij zich in een bamboe mandje.